I co ci wyszło, Rozbracie?

Nie wiem jak inni ale czytając ten wiersz układam go po swojemu i poprawiam .

Dzięki andrew24 za czytanie.

Wspaniałe te łąki nienaruszone, tyle nas mija. Zapatrzeni w codzienność... powoli odchodzimy...
...
mieni się w słońcu
maków pole

przygląda się
im o świcie

biała koniczyna
w zachwycie
...
Pozdrawiam serdecznie,
Miłego dnia

oj Beatka! ;)

Zbyt oczywista poetyka

Dzięki za odpowiedź, to znaczy że było to prawdziwe wzbogacenie wewnętrzne, z którego warto czerpać :)
Od wspomnień uciekają tylko skrzywdzeni, pamięć to tożsamość.
Warto tylko, by nie wpadać w ich pułapkę, bo istotą życia jest przecież , ruch;)), pozdr.

Wspomnienia są walutą dla nielicznych, trzeba mieć barwne życie, atrakcyjne dla potencjalnych odbiorców. Są frazy, brzmiące ładnie i tyle.
Karmić siebie wspomnieniami nie warto.
Tekst do generalnej poprawki.

Zdecydowanie to nie "pięknosłów" tylko swojego rodzaju stan, który będzie rzutował na przyszłość. Dzięki za czytanie.

O tekście chyba się nie wypowiem, bo już trochę ręce opadają na kolejne powielane, wyświechtane frazy w zamieszczonych wierszach ( no niestety, kwiaty, łzy, etc.), natomiast faktycznie intrygująca jest puenta, ale to dlatego, że ciekawi mnie jak pl- ka, to rozumie ?
Ciepło ( np.wspomnień ) warto zachować dla siebie, dlaczego miałoby się ono stać „walutą” dla świata zewnętrznego ?
Czy, może jest tutaj rozumiane w sensie wartości wbogacającej własne wnętrze, dokonanej siłą wyjątkowej relacji z przeszłości - która ( wartość) będzie nieświadomie ( lub świadomie, jako „ program osobisty”) przekazywana innym?

Pytam, bo mam i trzecią obawę, że jest to jedynie „ pięknosłów”, ale wolę wierzyć, że : nie ;)), pozdr.