... gdybym ja miał cztery nogi...

Polubiłem te ciemne zaułki autora.
Choć wolałbym bardziej przejrzyście .

Ale numer: przeczytałem "trzy prawe moje..."
Zmienia się sens wiersza, chociaż może nawet nie do końca. Tworzysz odrębny rodzaj "poezji nieszczęścia" i idzie Ci to dobrze. Nawet Twoje wiersze o miłości, jeszcze z poemy, są nadgryzione jakimś "tragizmem".
Za dużo SIĘ widziało, za dużo SIĘ wie, nie potrafi się wyabstrahować. To dobry wiersz, podoba mi się, przeczytany jeszcze raz, teraz już poprawnie. Minęła cię wataha hejterów. Może jeszcze przyjdą Czytelnicy.
Pozdrawiam.

Zaskakujesz tymi *prawymi nogami. Można to rozumieć "ortopedycznie", albo zupełnie inaczej. Nadzieja w puencie - "Nie jestem sam". Dopełnienie nóg łzami. Fajny wiersz. Ty w ogóle dobrze piszesz.
Pozdrawiam.

Łatwiej się podnieść gdy ma się wsparcie :) Bardzo ładnie ujęte, przemyślana konstrukcja z Twoim indywidualnym rysem "na przedzie" :) Jeden z Twoich najlepszych tekstów :) Pozdrawiam ciepło :)