Smutne zakończenie, "absurdalna" treść i postacie drugoplanowe (taksówkarze), które stają się pierwszoplanowymi... Jest na kogo przenieść odpowiedzialność :) Styl przekazu dobrze dobrany do treści :) Nie moje klimaty, co nie oznacza (niestety), że jestem abstynentką... ale mi-się-podoba :)) Pozdrawiam serdecznie :)

Trochę.
Czasem.
Dziś?
To było jutro

Ag: dziękuję
Tomasz: Ty chyba jakiś jasnowidz jesteś!, ja to W Krakowie na półtrzeźwo pisałem. Już drugi raz mnie rozgryzłeś...
Lena: dziękuję, to piękny wiersz i pasuje tu jak ulał.
Pozdrawiam wszystkich

czy mogę dziś odpowiedzieć swoim starym wierszem? :) jeśli tak, oto on [2009].

kiedy cię rozpakowałam
pachniałeś prostą miłością
gładki w okładce i pod nią

w szaleństwie słów
wietrzyliśmy podstęp bogów
dlatego przekazywanie ich
z ust prosto do ust było
wysoce rozsądne

mierzyłam cię ukradkiem
na skali naiwności
wyrastałeś obiecująco
ponad moje najdłuższe
w świecie nogi

w ogóle był świetny plan
rozrysowany na wiele wariantów
cztery prześcieradła
dwa fotele lotnicze
stawialiśmy w pośpiechu
swoje pieczątki

zbieraliśmy wszystkie pióra
nikt nigdy nic nie wiedział
dlatego nie żałuj dzisiaj
zwijamy interes
i już

Fajnie bawisz się wieloznacznością fraz. Wiersz trochę trąci Świetlickim, ale może się mylę. Najbardziej mi się podoba to o tramwaju i konsekwencjach *dozgonnej miłości.
Tekst pozornie absurdalny i jednocześnie smutny.
Czy absurd może być smutny? - Może być.
Pozdrawiam.

Podoba mi się :) druga strofa (szczególnie trzy pierwsze wersy) i puenta super :)