"moje miasto
zadbany rynek a dalej slumsy
tam wszystko oszczane nawet wiersze
śmierdzi gorzałą i tanim tytoniem
ciałem kobiety którą każdy już miał

moje miasto
trzy ulice na krzyż
biel śniegu który szybko przesiąka
plwociną padającą pod nogi
niczym stekiem przeklęstw
świeżo zdrapanych ze ścian i bram
przystankowych wiat

a czas jak to czas
lubi okręcić się wokół drzewa
zwieźć nogi wokół drżących szyn
spaść z nieba
nie do końca lotnym ptakiem

paść na ten sam brud
z którego kiedyś wyszedł"

Tekst chlasta po gębie. I dobrze.

A mnie się podoba sposób wersyfikowanua, natomiast wiersz „ kładzie” niestety znowu nieznośne zadęcie…

Toyu, unikaj tego jednowymiarowego patosu, (jeśli można radzić); obrazowanie samych negatywów zawęża narrację, nie wybrzmiewa przekonująco, bo ludzie widzą w życiu wiele kolorów, chcą przynajmniej ;)), pozdrówki

Nie ma ograniczeń w wielkości tekstu.

A tak przy okazji... Tutaj tylko taką krótką prozę można wrzucać? Bo próbowałam opublikować opko i tylko fragment się objawił :D

xlax - śmiało. Będzie mi bardzo miło. Dziękuję!

Wersyfikację bym trochę uładził miejscami, a poza tym to świetny tekst. Czwarty wers chyba wymaga dekompozycji. Aż mnie korci, by sieknąć własną wersję... ale nie.