Już po solilokwium, więc pozwól mi zasnąć,

ukryć pamięć w wierszach, obmyć brzegi rzeki

z popiołu, niech we mnie sen wzrośnie jak ziarno.

Zatęsknię za wizją tak jak ból realną

i połączę nasze uśpione sylwetki.

Już po solilokwium, więc pozwól mi zasnąć.

Gubi wyrazistość błękitne wahadło,
czas w oczach zamiera na mgnienie powieki, 

z popiołu sen we mnie wyrasta jak ziarno.

Czytasz z mojej ręki, cicho przenikają

pomiędzy palcami twe kruche kosteczki.

Już po solilokwium, więc pozwól mi zasnąć.

Styczeń prószy śniegiem, dom pachnie herbatą,

nigdy nie wiadomo,  kiedy mnie odwiedzisz,

z popiołu powstajesz czy wzrastasz jak ziarno.

Zapach cię prowadzi drogą zakazaną, 

chowasz się w narracji jak w ciepłej pościeli.

Już po solilokwium, więc pozwól mi zasnąć,

niech biały wiersz w tobie wyrośnie jak ziarno.