Duch perszerona. Nie peszerona. W nazwie tego ciężkiego, silnego konia zabrakło w moim wierszyku jednej litery.

Taki komentarz, wierszykowy, zrodził się z zastanowienia nad ciężarem, wagą, nad zabawą ciężarem i wagą w tych słowach:

o Muzo. O Pegazie,
aniele koński.

Szymborska, nawiązując tu do postaci ze znanej modlitwy, wyraźnie nadaje Pegazowi pewien sznyt - rolę - czuwanie nad poetą ("ty zawsze przy mnie stój"), jednocześnie delikatnie przypomina, że koń to jednak symbol ciężkiej pracy.

Adaszewski zaś nawiązuje i do tego wiersza, i tych słów.

Lecz w "Wieczorze autorskim albo ćwiczeniach..." - czym są "końskie anioły"? Może niekoniecznie gromadą Pegazów. Może "końskie anioły" to trawestacja wyrażenia "końskie zaloty"?
Ostatecznie na różne sposoby próbujemy zbliżyć się do poezji, a najlepsi z tych, którzy potrafią to robić, są najskromniejsi.

Szymborska - można powiedzieć - lituje się nad sobą, czytającą dla śpiącej i przypadkowej widowni.
autor "Ćwiczeń" - podobnie - troszkę sobie współczuje.

A jaki jest koń?

Mnie się podobają oba wiersze. Cieszę się, że są.

na co i po co komu duch peszerona
czy duch popracuje w zaprzęgu
prawdziwy wieczór autorski – ten może odbyć się tylko w duchu autora
w jego zasięgu

ze słowem borykać się może autor
tylko
on musi
nadać charakter dusi
temu co niepodobne motylkom

cichy ogień co nie spali marzeń osobnych
staruszków śniących o resztkach miłości
córek niewinnych wieczoru
innych gości

jakiej wagi jest wiersz
muszej koguciej lekiej
lekko półśredniej średniej półśredniej
a może ciężkiej superciężkiej

może trzeba zacząć od nowa

aniele koński
kopytem z piór
grzywą papierową

potrząśnij

moją bokserską pięścią