Lubię wiersze inspirowane malarstwem. Bardzo. Kaczmarski jest dla mnie mistrzem dostrzegania w obrazach tego "czegoś", snucia historii, interpretacji.... Np "Ambasadorowie" są dla mnie mistrzostwem świata...
U Ciebie widać to, czym się kierujesz. Ten wiersz czytam tak:
Cecylia Gallerani jest kobietą, która musi udawać. Ukrywa miłość, ukrywa prawdziwą twarz. Obraz jest tylko zapisem, mgnieniem, prawdziwe życie (z kochankiem i mężem w tle) jest poza ramami i za te ramy nie dociera.
To bardzo kobiece spojrzenie na całą historię :), to bardzo delikatne i łagodne... Muskasz ten obraz swoją interpretacją, nie wchodzisz zbyt głęboko w życiorys, nie szukasz wysilonych fraz - i to mi się podoba...
Troszkę mi za bardzo przez czasowniki galopuje ostatnia strofka: "uciekasz" / "przechodząc" / "kończy się" / "trzymają"... w pierwszej masz jeden wers bez czasownika, może warto pokusić się o konsekwencję?
Z szacunkiem - ryszelie