Przypadło mi do gustu zestawienie dwóch czerni, dwóch kosmosów obecnych w wierszu: „nocnej maszynerii” (pierwsza czerń) i „starego ślepego psa” – w domyśle czarnego w całości (druga czerń), chociaż już tylko z „resztką czarnego ogona”.
„Nocna maszyneria” - nocne niebo, jak chłód, śmierć, jak nieubłagany los.
„Stary pies”, wciąż przyjazny, wciąż merdający wyliniałym kikutem, jak ciepło, jak życie.
A w tym wszystkim człowiek-drewno, który przez chwilę poczuł się (znowu) gałązką z drzewa życia.

Text prowadzony konsekwentnie i lotnie. Dwie uwagi: "dorosnę miastom do rąk" - ciężka do przełknięcia fraza, druga sprawa to ten końcowy pies, który wyskakuje jak królik z kapelusza. Pozdrawiam