Co widziały i co słyszały cienie ulicznych kotów

Now don’t call, don’t write 

I’m leaving with the first light

M. Purišić

Pod twoim domem tłukę

puste butelki po winie, żeby cię przywołać.

Przerażone nietoperze uleciały w dół zbyt ciasnej ulicy

prosto ku nabrzeżu, pachnącemu rybami i benzyną.

Wybiegasz na balkon. Probudio si moju mačku,

zrzędzisz z zagniewanym spojrzeniem,

tuląc pod pachą trzy kilogramy mruczącej radości.

Pęk czerwonych szałwii, zerwanych ukradkiem

na Trgu Slobode, ląduje ci u stóp.

Dali želiš? - pytam, wyciągając spod kamizelki

ostatnie wino -

- dođi meni,

dođi meni.

Głos odskakuje od ścian kamienic,

rozbija o chodnik wraz z grudami tynku.

Między ręcznikami, schnącymi na sznurkach

twoja twarz przechodzi przez wszystkie

kwadry; kładziesz palec na ustach, nagle

nieostra, przymglona. Kot obojętnie

wylizuje futro na grzbiecie.

Jutro wyruszam w drogę,

pamiętaj, nie odprowadzaj mnie, nie machaj chusteczką

na pożegnanie.

W sąsiednim mieszkaniu stary zegar

zakrztusił się ostatnim uderzeniem.

Pachną bugenwille,

mirty,

świeżo uprana bielizna;

cały Umag zniknął

wraz z trzaśnięciem drzwi.