Przychylam się do zdania Irro, najwięcej piękna, autentyczności kryją fragmenty metaforycznie przekształcające rzeczywistość, tj. początek pierwszej strofy, trzecia bez ostatniego wersu, puenta.

Wtręty o zawiści, szydercach, zacietrzewieniu - niepotrzebnie dopowiadają treść, podają czytelnikowi na tacy rozwiązanie, są niemalże jak słowa, które się "wymsknęły" nieopanowanej emocjonalności, a to zazwyczaj szkodzi "wierszu".
Takie remanenty uczuciowe lepiej dobrze zakamuflować poetycko.

Fraza:
"na dłoni krople krwi
tak łatwiej dotknąć letniej gorączki" - kapitalna skądinąd, więcej mówi, niż cała reszta.

Pozdrawiam,
The Meanest Cat.

Dzięki za lekturę i słowa pod tekstem. Z tą kością nadżartą reumatyzmem chyba masz rację. Muszę jeszcze nad tym pomyśleć. Pozdrawiam :)

Fajnie się rozpędza ten wiersz, brnie przez trudne emocje, żeby w końcu spłonąć i zostawić "tylko gorący popiół". Świetnie się czyta (poza tą krwią i nadżerającym reumatyzmem) ale warto było

Dzięki za wizytę :) Na pytanie: co tutaj robią..., sam/sama musisz sobie odpowiedzieć. Może to wiersz nie dla Ciebie? A jeżeli chodzi o znaki diakrytyczne, to u mnie wyświetlają się poprawnie. Może to Twoja przeglądarka przekłamuje. Pozdrawiam :)

Pierwsza strofa - sensoryczna - jak najbardziej - kolejne - z zawiścią jakoś mi się nie sklejają Co tutaj robią ta "zawiść", ci "szydercy"?
Aha i proponuję tekst zapisać czcionką z polskimi diakrytykami. Pozdrawiam.

Dziękuję, Davidzie.

...czyż nie szkoda róż, gdy płonie las? __ale tu płonie coś innego ....tak, tak - zawiść spala najczęściej nas samych

__na razie tyle, ale na pewno tu jeszcze wrócę