Przyszli pod mój dom pasterze

Porozmawiać ze mną szczerze –

Pragną wiedzieć, jak to robię,

Że nie myśląc o chudobie

Cały dzień się wbijam w leżak

I że mi tak życia nie żal,

Być kowalem swego losu

Nie chcę w taki prosty sposób.

Zrazu milczę, na bok zerkam,

Lecz mi dają krążek serka,

A że, wiecie, czas nie zając,

Jeszcze jeden zaraz dają,

Odpowiedzią zatem służę,

Klucz - powiadam - tkwi w lekturze.

W jakiej? Skoro już ktoś pyta,

To polecam Teokryta,

Kogo ten zaś nie przekona,

Może sięgnąć po Villona,

A kto chęci ma najszczersze,

Moje niechaj czyta wiersze!

Patrzą się po sobie chłopcy,

Jestem swój, a jednak obcy,

Kwestia zaś jest dość ciekawa –

Dać mi w mordę czy nie dawać?

Znać na twarzach ból rozterki,

Szybko zjadam oba serki.