Janusz.W: Nieskazitelny mechanizm. Serwis poetycki.

samo tnie myśli przyklejone przez deszcz i wiatr

prze zen stworzone z możliwością sądzenia

zbilansowanej prawdy gdzie czterystu ludzi

(w stoperach)schylonych nad maszynami

pragnęło się stać niedostrzeżonymi

plan ewakuacyjny

exit nad ranem jak bez miar moich słów

jak obciosane bloki które utraciły szczyt

skruszone wznosiły się w poszukiwaniu północnego fenu

bezpłodne(jak poprzednie dni) z atropiną głodu

i wtedy wyrywam q... z siebie drzewa z korzeniami

mylą się kierunki

jestem gdzieś na końcu świata

plecami ocieram się o postać niezdolny

ani wsiąknąć w nią ani jej rozświetlić

idę dalej nie słysząc głosu Boga

z generacją samowystarczalnych ludzi

nieskazitelny mechanizm

(w mroku skupiam się na detalach

i nie muszę się nikomu tłumaczyć z egzaltacji

refleksja jest jak jucha na zębach )

snują się po głowie niedorzeczne argumenty

jak na powiślu jest gorąco i duszno

forma słoika jak kwadrat prosta

słupy szkła wydzielają kwaśną woń

rachityczne palmy z betonu w zielonych wiaderkach

zakwitły rzędami tłuste światło spływa

jak plamy na atramentowej powierzchni

w podziemiach we framugach i wnękach

zaludnione korytarze nocy

skuleni ludzie jak na pocztówce namalowanej odręcznie

futurystyczne zwidy dopasowane do obskurnego otoczenia

i to wszystko pokrywa się rdzawym nalotem w jedną noc

Spis rzeczy