Jeśli nie jesteś, jak inni, to jaki jesteś? Jeśli nie wschodzisz

i nie wzrastasz, po co ci kwietne łąki, po co zalążki

psalmów; jeśli nie jesteś z ciała, po co ci ręce, których

nigdy nie zanurzysz w strudze wody? I jeśli - niewykluczone - wcale

ciebie nie ma, dlaczego wróble wydziobują z z podwórek

ostatnie sekundy nocy?

Tylko twoje imię pozostaje niewyczerpane, przepełnia

trawy gorącymi sokami; szeleści, płynie. Można

nazwać deszczem, można nazwać pyleniem, budzeniem

ziaren; jaki jesteś, jeśli nie zostawiasz nigdzie śladów

a jednak bez ciebie żaden język nie obrodzi,

żadna kropla nie wsiąknie w ziemię?

Drażnisz odrastaniem łodyg, pękaniem słów

w bratnie ścieżki lecz jeśli nie taki, jak inni,

to może tylko do pierwszej krwi

jesteś?