Tych właśnie starców, którzy przeżyli już swoje doczesne człowieczeństwo i z uśmiechem na twarzy oczekują, gdy pewien świt już dla nich nie nadejdzie. Dla mnie wciąż jednak wstaje, zatem witam, nie śmierć, lecz świt, a uśmiech rozbawienia gości na mojej twarzy. Ręce, którymi dorzucam drewna do ognia, drżą coraz bardziej. Czynię to niezręcznie, jakbym czynił to po raz pierwszy i za każdym razem żywię obawę, że ogień zacznie dogasać, a mnie przywita ciemność, a w ciemności przyjdą najróżniejsze potwory i mary. Czy zatem między mną a dzieckiem jest jeszcze różnica inna, niż wieku, skoro dotykają nas te same lęki?


 Nie mogłem już dalej ruszać w poszukiwaniu przygód, czy zbieraniu wspomnień lub w celu potwierdzenia ich realność, które dla wielu będą czymś na pograniczu fantazji i legendy, bo już od pewnego czasu nie mogłem powiedzieć, iż nadal jestem w sile wieku. Wiek mój, chociaż przybrał na sile, to siła jego sprawiła, iż stałem się ociężały, nieco garbaty, powolny w ruchach. Byłbym wyłącznie balastem, niezdolny do uciążliwej jazdy konno, niezdolny do walki, tak samo na miecze, jak również walki wręcz. Nie szczególnie władam już magią, bo każde zaklęcie męczy mnie strasznie i z każdym, rzuconym urokiem słabnę na tyle, iż ćmi mnie i zdaje się: wyzionę ducha, lecz duch mój głęboko zapuścił w tym ciele korzenie i nie chce donikąd ruszać, jak nie chce ruszać to samotne drzewo na skalistym zboczu, wokół którego sucha ziemia, duża ilość kamieni i nic więcej, a tylko martwa przestrzeń, jałowa, bezduszna, sucha i pusta.

 Nie miałem już tej iskry od boga Sannasa, z której potrafiłem pośród ciemności wskrzesić ogień, ani tej siły od boga Izynasa, gdy w słoneczny i bezchmurny dzień całe niebo mogłem przysłonić czarniejszym od mroku dymem. Byłem już tylko starcem, który lubił opowiadać historie. Było wielu, którzy te opowieści zbywali śmiechem. Było kilku, którzy przez chwilę chcieli zwątpić w świat, który znają: świat roli, uprawy roślin, polowania na sarny. Chcieli przez chwilę wierzyć i myśleć, że jest jeszcze jakiś świat poza tym świat. Świat, w którym spotkaliby skrzydłoszczura lub lamisze, ogniste poczwarki, dwunożne bezanty. Ale po chwili stwierdzali, iż moje opowieści to tylko bajki. Bardzo rzadko, zdarzało się to jednak czasem, że trafi się jeden chłopiec, który z całej swej siły pragnie mi wierzyć. A ogień, który niegdyś płonął we mnie, tlił się przez moment w młodym i świeżym spojrzeniu. Jeśli tak zechcą bogowie, zgaśnie dopiero na starość, jak mój powoli wygasa. Lecz jeśli będzie bogom obce lub obojętne życie chłopca, jego ogień wnet zgaśnie. Wtedy on, jak wszyscy ludzie wokoło, wskrzesi płomień wyłącznie za pomocą krzesiwa i znać będzie zapach palonego drewna, pieczonej sarny, przyprawy do mięsa, jagód i zboża, lecz nie pozna zapachu krwi drugiego człowieka, czy smrodu trumiszy, którzy na cmentarzach czyhają, by zakraść się zgrają na samotnego wędrowca.

 Tak, mój drogi przyjacielu, ileż to wiosen? Kolejną już witam w tym samym miejscu, w tej samej wiosce, w podobnym ubraniu. Jestem już tylko jak palenisko, którego w pośpiechu nie zdążył dogasić podróżnik, lecz niebawem przyjdzie ulewa, a ja rozpłynę się w strugach deszczu i może, jeden z tych młodych chłopców, którym oczy płonęły, gdy słuchał moich historii, wyruszy tworzyć swoją legendę i własne historie, które za wiele, wiele wiosen i wiele, wiele plonów, sam przyjdzie i opowie, nim dogaśnie palenisko w lesie, w tej zapomnianej przez bogów wiosce, w której rzadko wspomina się imiona innych bogów, niż bóg słońca i bóg nocy, bóg deszczu i bogini poranka. Tutaj jest moja przystań, zdaje się ostatnie miejsce na mapie życia, do którego szedłem przez dziesięciolecia, by zmęczony wojażem, magią, dziesiątkami wsi i miast, których ogrom nie mieści się w głowie tutejszym wieśniakom, spocząć na wieki.