Trudno uwierzyć jak precyzyjnie można odtworzyć

przeszłość, przelewając ostrożnie minuta po minucie.

Płyny ustrojowe z kroplówki trafiają do krwiobiegu;

czasem jednak potrzebne jest wzmocnienie

jak tutaj, w pałacu Naborowskich – przy okazji akademii

ciężkie kiście granatu wypełniają wnętrza

i pod uderzeniem wiatru dzwoni mosiężna blacharka.

Zdrada, przez chwilę fizycznie namacalna

rozbija się na setki lustrzanych pogłosów. Muszę sięgnąć

głębiej w zmarszczoną toń, wyłuskać leżący na dnie

lapis-lazuli i piórem złotej kaczki, umaczanym w truciźnie

musnąć gardła śpiewaczek. Wzrok wędruje

w stronę bramy ogrodu; pierwszy plan i wyrwane z kontekstu

samosiejki lip chowają śmiertelną urazę pomiędzy liśćmi.