stojąc po kolana w błocie

nie mogę rozwinąć już liści

moja wyobraźnia przenosi mnie w stan

w którym pełza po mnie stonka ziemniaczana

jako bulwa nie przeszkadza mi to

bo i tak gniję w namokniętej od źródeł glebie

być może powinnam czuć złość

oburzenie a nawet nienawiść do samej siebie

że ktoś lub coś mnie oszukało

jednak nie czuję nic z tych rzeczy

popełniłam błąd największy jaki mogłam popełnić

uwierzyłam w niepokalane poczęcie

jednak na krótko bo zaraz opadłam na ziemię

zbyt długo trzymałam kwiaty na swojej łodydze

przerosły mnie rozrosły się w swoim kierunku

tylko jeden zwiądł przy mnie na moich oczach

czułam jakby z mojego strachu przed światem

wyrósł kwiat jednej nocy

ogłupiał on płacz moich liści na coraz to nowsze sposoby

wykorzystywał słabość jaką nosiłam w sobie

pewnie niedługo zostanę wykopana spod ziemi

nie będzie to ekshumacja

jednak moje przeczucie mówi mi

że będę zdeptana i zapomniana

jestem gotowa na wszystko

nawet na to

żeby przeżyć ponownie dar macierzyńskiego poświęcenia

jednak teraz wylizuję się sama z śluzu nocnych ślimaków

to pomaga mi zaistnieć w tym co i tak musi się wydarzyć