Bo ja, proszę pani, ja sobie panią wyobrażam.

Proszę wybaczyć tę śmiałość (wszak znamy się mało),

lecz widzę jak siedzi już pani w oknie skulona,

może jak kotka, która ledwo co wyszła spod ciepłej dłoni.

Pani się śmieje? Cudownie! Ach, nie, ja nie o seksie.

I tak myślę sobie, że pachnie pani kawą wtedy,

twarz wtula w obłoczki pary jak w puchowe poduszki,

stuka palcami w zmarzniętą szybę, nadając sercu świeży rytm.

Wiem, wiem… czekanie bywa nie do zniesienia, a przecież to grudzień

i między dniem a nocą tylko jeden, tak trudno uchwytny przecinek,

ale gdy przychodzi w końcu –  nieśmiało i leniwie,

wpierw jakby drzazgami rani ciemne, groźne niebo,

by za chwilę krwistymi nitkami tkać daleki widnokrąg,

kiedy wreszcie się pojawia– krągłe, soczyste niczym pomarańcza,

wpada wprost w delikatne ręce, jak plastyczna masa i…

Pani się domyśla? Ach, jaka ulga! Już mnie wstyd ogarnia…

bo mam pewność, że właśnie w takiej chwili piszesz

Czułość.