kobieta za barem skrywa swoje zalety uroczo.
rzuca uroki niejako od niechcenia. jeśli chciałbym
poczuć się zdobywcą, muszę gorączkowo wyznać
brak wiary w cuda, nim przekroczymy granice
nieprzyzwoitości. zanim dojdziemy do siebie mówisz:
dokonało się. na obity zielonym płótnem stół
nasze kości zostały rzucone.

zamiast po księżycowym spacerze pójść po więcej
rozumu do głowy, skończymy wstrząśnięci na dnie krateru
w yilan. od pięćdziesięciu tysięcy lat budzę się pierwszy.
a powinienem wraz z gadami zniknąć, by się nie przeliczyć.
żeby bolało nie bardziej, niż przy pierwszym spotkaniu
w salem.

nie ja podkładałem tam ogień. poddawałem się
czarom jak młot bojowy bez cienia świadomości,
co ukryto w kotle. przepadek, bądź ironia losu?
nieistotne. efekty skutecznie skupiam na sobie.