Trzynastego grudnia - chłop i baba upchani w sm-art,

 z dup im się kurzy przepalony olej, wciśnięte Glovo.

 Nie dawniej jak wczoraj zauważyłeś, że San lekko przytył.

 Może to wina brzemiennych w skutkach wydarzeń,

 może pozamykanych toalet. Robisz analizę semantyczną rzeki.

  Wieczorny spacer na chodniku człowiek ze śniegu.

 Okazało się, że to kobieta ubrana na biało. Ratunku!

 Któregoś ranka podnosisz powiekę odlaną z ołowiu,

 wtedy jeden plus jeden to już nie dwoje, to nieskończoność

 książki życzeń i zażaleń.

  Dwudziestego czwartego grudnia zostajesz człowiekiem

 na krawędzi bez strachu, że można spaść, jednak z obawą,

 że możesz skoczyć. Nadlatuje chwila jak mityczny orzeł -

 wtedy nie da się już nic odpisać od podatku.

 Plan awaryjny: niedomknięte okno.

  Pierwszego dnia stycznia to chwila, gdy wiesz:

 gówno jest już w wentylatorze. Pytanie: kto naciśnie guzik.

 Suchy liść spada z kalendarza, kalendarz z gwoździa,

 gwóźdź do trumny. Po dwóch latach pędzi ten sam sm-art,

 z dup im się kurzy, mija małego ś-fiata na katafalku

 okrytego całunem turyńskim.