A zatem tu też są dziewczęta, kolibry z origami; każdego dnia

zmieniają imiona, koszulki, wyrywają sobie pióra, jak słowa.

Zbawiają świat od katastrof starannym odliczaniem

kroków między pokojami. Parzyste albo nieparzyste

stany skupienia - i znowu wszystko jest jasne.

Wolno oddychać, jeśli rachunek się zgadza. Wtedy na chwilę

chagallowskie mamidła zawisają w powietrzu, pulsują

ledowymi uśmiechami. Gdy nigdzie nie mogą znaleźć kryjówki,

stają się igraszką fotonów.

Wiele razy ocaliły mnie przypadkiem

od niezdarnego rozprostowywania ramion. Przecież i tak

liczby nie mają sensu, ani to, co się widzi i słyszy.

Tu i teraz są dziewczęta; - tak samo jak ja

narysowane palcem na roztrzęsionej ścianie -

- zanim ktoś naprawdę pomyślał. Nigdy nie potrafią zniknąć

i świetlną kalafonią

wciąż próbują zalepiać puste miejsca

po tym, co odcięte.