po dobrym żarciu

trzeba umieć ruszyć w drogę. nie każda wyprawa cieszy, choć zaczyna się śmiechem. lepiej nie gapić się w ekrany, coraz doskonalsze oczy na cudzy świat. gdzieś w ich głębi czeka na mnie płytkie zaproszenie do podróży. niewątpliwie nieszczere, a użyteczne w pustce ściekających z sieci lepkich od szlamu teorii bezwzględności. powrót na ziemię działa lepiej niż bardzo popularne, kolorowe tabletki pod język.

mów po irlandzku!

w Japonii są knajpy tylko dla nas.

można tam grać w RPG dla fanów wiwisekcji w kapsule wynajętej na noc. szukaj znaku: „tylko dla par” ale czy wszystko, co robię, musi mieć jakiś kulawy sens? od dawna wiesz, co się dzieje. mimo to podglądasz przez swoje małe okienko, gdy ktoś realizuje z góry odhaczane cele. pijesz kawę z kimś innym. przełykasz płyn, którego smaku nauczyłem cię ja.

za chwilę, w fotelu samolotu podzielę czas. między to, co kocham, i to, co boli— co zżera ciało. są na tym świecie stewardzi, nie bojący wzbić się w powietrze. to przeraża bardziej, niż lądowanie ze schowanym podwoziem. podtrzymuję funkcje życiowe. a słabość czai się u progu. w ostrym świetle bzdur. rozrzucone po zakamarkach umysłu wątpliwości.

w nieidealnym świecie

daleko od prawd, by obietnice mogły coś znaczyć. mniej więcej trzymam pion. podciągam bezustannie spadające spodnie i zapisuję sny. nadaję im sens. wzdycham. powoli podnoszę życie do rangi sztuki.