powstałaś skromnie ubrana w mgłę
by za chwilę ją zrzucić w zamian za
spojrzenie wielbiące ukradkiem

ostatnie kuszenie dopada przy parc güell
w kompozycji z blaskiem gaudiańskiego kamienia
trzymasz mnie za rękę uśmiechniętą balustradą
gdy genialny szaleniec mruga do nas z witraża

słony oddech to kompres na karku
czas popędza batem a słońce wypala tatuaż
marzenia układają się na kształt nocy z tobą
by w południe przymierzać cierniowe korony

pokazałaś mi boga w trakcie rekonstrukcji
smaczne zaułki gdzie odpoczywa od świata
chronos wraca po mnie łapczywie a mgła
zakrywa nagie piersi przymyka usta

nawet nie zdążysz szepnąć mi numeru telefonu