- Musisz sobie wszystko opowiedzieć po swojemu – rzekła matka, oglądając pod światło kubek z arkoroku. – Nikt za ciebie tego nie zinterpretuje.

- I co mi to da? – zapytał kudłaty chłopak, wstawiając talerze do zlewu.

- Może wyrośniesz na ludzi – powiedział ojciec, ukryty za płachtą gazety.

- Już jest za późno – odparł chłopak.

- Nigdy nie jest za późno – odezwała się matka podniesionym głosem – żeby sobie wszystko w głowie poukładać.

- I co mi to da? – powtórzył kudłaty chłopak wpuszczając kropelkę ludwika do kubka.

- Może przestaniesz się garbić – rzucił ojciec zza gazety.

- Nie od tego się garbię!

Chłopak podał matce kubek i podszedł do stołu po paterę z ciastem.

- Przykryj czystą ściereczką, bo sczerstwieje! – zarekomendowała kobieta, wycierając gąbką zlew. – Trzeba sobie wyrobić własne zdanie, żeby się człowiek nie pogubił. To nam powinno być już wszystko jedno, powinniśmy leżeć i odpoczywać.

- Albo czytać gazety. – dorzucił ojciec. – Chociaż powiem szczerze, że od tego czytania, to człowiek robi się jeszcze głupszy i nie potrafi odróżnić, co jest prawdą, a co fałszem. Jedna wielka manipulacja.

- To skąd mam czerpać wzorce? – zapytał chłopak. – Was już prawie nie ma, media kłamią…

- Żyj tak – odpowiedziała matka, rozwieszając ściereczkę na drzwiczkach od piekarnika – jakby nic się nie stało.

- I przestań się garbić – dodał ojciec.