- Najwyższy czas, żebyś napisał powieść – rzekła siwa kobieta, stawiając szklankę z parującą kawą i talerzyk z herbatnikami na krawędzi biurka. – Z poezji nie wyżyjesz.

- Oj mamo – odpowiedział kudłaty chłopak, który coś tam gryzmolił w dużym kajecie, wysunąwszy koniuszek języka.

- Słuchaj matki – rozległ się niski, męski głos, który dobiegł z drugiego pokoju.

Chłopak wyprostował się na krześle.

- Tylko nie pisz jakiś wydumanych bzdur - powiedziała kobieta, częstując się ciasteczkiem – Trzeba pisać prosto, o życiu.

- Wiesz, że ja nie umiem pisać prosto – odpowiedział chłopak i sięgnął po szklankę, ale zaraz cofnął rękę.

-Uważaj! – krzyknęła matka – Nie można ciebie nawet na chwilę spuścić z oka. Nie widzisz, że gorące?

- Dlatego, że się ciągle garbisz! – krzyknął ojciec.

- To nie ma nic wspólnego – odpowiedział chłopak.

- Jedz, bo ci zaraz wszystkie zjem – powiedziała matka częstując się drugim ciasteczkiem – I umrzesz z głodu.

- A dlaczego jesteś siwa? – zapytał spoglądając zaczepnie na matkę.

- To nie twoja sprawa. Przyjdzie czas, to się dowiesz – odpowiedziała matka obgryzając brzeg ciasteczka – Mój Boże, kiedy ja ostatnio jadłam maślane ciasteczka?

- Włożyłem ci do trumny różyczkę, gdzie ją masz? - zapytał chłopak i wsunąwszy dłoń w rękaw swetra, chwycił za szklankę.

- Nie garb się, bo od tego garbienia wszystko się w twoim życiu komplikuje – dorzucił ojciec z drugiego pokoju.