Nagle umarło jutro, a z nim wszystko, co do tej pory wyznaczało codzienne zwlec się z łóżka i zrobić kilka kroków.

- Nie mam dla kogo spojrzeć w lustro – wyszeptał kudłaty chłopak. – Szorstkość policzków przestaje być argumentem, żeby otworzyć oczy. Wszystkie ulice miasta są ślepe, a typy w bramie nawet się nie domyślą zwyczajnej potrzeby dostania w mordę.

Chłopak podszedł do nich i zapytał:

- Czy możecie sprawić, żeby ból fizyczny, nadał mojemu cierpieniu realnego kształtu, który można dotknąć i poczuć w ustach słodki smak krwi? – zapytał chłopak.

- A kimże ty kurwa jesteś, że z tym do nas przychodzisz? – zapytał łysy typ, wodząc palcem po niewyraźnym konturze serca, wyskrobanego przez kogoś na murze.

- Jestem tym, dla którego tu i teraz zamienia się w wieczność, bo już nie ma czego odliczać zegar. Nawet wiatr zesztywniał w jednej pozycji, z wczorajszą gazetą przyklejoną do twarzy – opowiedział kudłaty chłopak i nadstawił policzek.

- Istne piekło – westchnął drugi typ, zaciągając się papierosem.

- Niestety kolego – powiedział ten pierwszy – u ciebie chodzi o boleść duszy, a na to jest tylko jedno lekarstwo.

I w tym momencie wskazał na niewyraźny kontur serca, wyskrobany przez kogoś na murze.