- Czy pamiętasz nasze brudne nogi, schowane pod kołdrą? Pięty czarne jak święta ziemia między palcami? – zapytał kudłaty chłopak. - Lato było ciężkie i duszne, jak teraz. Skakaliśmy do zielonego stawu, w którym nikt inny nie chciał się kąpać.

- I te okropne bąble po pokrzywach. Myślałam, że zaraz umrę. Czy pamiętasz? - dziewczyna spojrzała mu w oczy tak, jakby chciała się w nich przejrzeć - A jednak nie umarłam. Żyje we mnie tamta mała dziewczynka, a w tobie tamten chłopiec. 

- Minęło tyle lat ciężkich i dusznych, a ty prawie się nie zmieniłaś. I ja jestem taki sam jak wtedy, kiedy sobie wyobrażałaś, jaki mam być. Że będę miał oczy twojego taty, a uśmiech wujka Leszka. – powiedział obejmując ją ramieniem.

- Miał być moim mężem, ale spadł z rusztowania – dodała dziewczyna.

- A czy pamiętasz, jak dotykaliśmy się stopami, siedząc na pomoście, który był też czasem latającym dywanem?

- Boję się, że ci się nie spodoba, że teraz zwijam papierki po cukierkach inaczej niż wtedy... Czy wiesz, że gdy wskakuję do wody, to już nie zatykam sobie nosa? – uśmiechnęła się do niego, ale chłopak patrzył gdzieś w dal. -  Dlatego może byłoby lepiej, gdybyśmy już nigdy się nie spotkali? W życiu jest tyle rozczarowań. Po lecie ciężkim i dusznym przychodzi jesień albo czasem mama podnosi kołdrę i bez jednego słowa, pokazuje na łazienkę.