Lu, nie ma za co! :) Cieszę się i rozumiem, bo miewam podobnie :)
Pozdro! :)

Justynko, dziękuję Ci za takie czytanie, czuję, że nie jestem sama nad tymi kałużami :) Pozdrawiam ciepło!

P. l. jest tutaj :) Reszta, ta przestrzeń w dłoni zaledwie i wieczność są jakby obok, troszkę jakby nie istniały, tyle, że to jednak pozór. Dla mnie to poezja, która oddaje bujne życie wewnętrzne, introwertyczną energię i emocjonalne spojrzenie na smutną rzeczywistość. Malujesz słowem obrazek, który może wydawać się pełen łez, ale jest w nim też siła, która pomaga iść z głową uniesioną ku górze. Pięknie malujesz :) Zamyśliłam się :) Pozdrawiam Cię serdecznie Lu :)

Cieszę się, że tu jesteś Tomku. Ulic jest sześć, można zatrzymać się na jednej, ale po co :)))

Musiałem źle zrozumieć ów *cień latarni we wcześniejszym wierszu.
To miło, po raz kolejny zaskoczyłaś.
Pozdrawiam.

Ty jesteś matką swojego wiersza, Ty wiesz najlepiej, jak ma być ja tylko tak nieśmiało...
Bardzo fajnie, że bronisz tekstu.

Wybacz Zdzichu, ale nie.

Zamiast - surowym bruku - to
nierównym bruku
koślawym bruku
lub - na kostce brukowej.
:)

Też się tu zatrzymałam, "w surowym bruku" brzmi sztucznie, ale przecież wieczność krzyczy, choć nie krzyczy, a "w surowym bruku" to więcej niż na bruku/ziemi. I pewnie tylko ja słyszę to echo, te nasze kroki, naprawdę chaotyczne.

Dziękuję za komentarz.

w surowym bruku - jakoś dziwacznie brzmi
ani normalnie, ani poetycko :)
nie wiem, czemu chaotyczne, kiedy chaosu nie widać

a wieczność - to już inna sprawa

obraz I strofki spoko