jeszcze wczoraj byłam zupełnie gdzie indziej. 
po czym cię teraz rozpoznam?
czy sto lat to długo, jeśli nie liczyć nocy?
 
w miękkości tych pytań wyczuwam strach. 
przecież każdy widnokrąg kończy się lasem, 
do którego trzeba dotrzeć po odblaskach.*
 
skupiska świateł na rzece są drogą, 
miejscem, gdzie przystaję
obserwować kruki. 
 
jest w nich coś śmiertelnie poważnego, 
co sprawia, że chce mi się śmiać
z samotności. 

* Ci, którzy idą przez drewniany lub stalowy most, mogą przechodzić tam i z powrotem - wysoko ponad rzeką (...). Kto przechodzi po odblaskach, po cieniach, po odbiciach, po zapachu czeremchy nad wodą - ten już nie wraca. Nikt nie wie, czy dotarł, czy też nie. Pozostaje po nich jedynie okrzyk nad wodą - radości lub przerażenia. 
Do człowieka nie prowadzi żadna kładka, żaden most. 
Do człowieka można dotrzeć tylko po odblaskach.

I. Ziedonis - Epifanie