Imre, bardzo Ci dziękuję za odświeżenie wiersza. Takie powroty cieszą mnie bardzo, bo ożywiają słowa i to, co w nich zawarte.

Leszku, Pawle, Wam również dziękuję, że zajrzeliście. A za Wami i ja. :)

Pozdrawiam!

Podoba mi się to docieranie po odblaskach. I ładnie wybrzmiewa w wierszu.
Pozdrawiam

Nie widziałem wcześniej tego wiersza, dobrze że został odświeżony, warto przy nim posiedzieć, podumać coś zostaje
Pozdrawiam

Witaj

Dziś tu wróciłem.

Wiesz myślę sobie o tym jak nieraz trudno wrócić nam do człowieka, który był, jest nam bliski, a z którym rozeszły się drogi. Drugi człowiek to jednak często nasze odbicie w rzece-trudno rozpoznać nas a jednak coś nas łączy. Pewnie dkatego myślę tu o przyjaźniach, które posypały się i zatraciły w życiu codziennym. Nieprzetrwały próby czasu zupełnie jakbyśmy przed owym lasem zdali sobie sprawę że boimy się ciemności, braku przestrzeni... zawsze. Zawsze jest jakiś powód by horyzont zatrzymać tylko na linii drzew choć to za nią wstaje słońce. Może to w tych drzewach gnieżdżą się śmiertelnie poważne noce i drogi kręte pokryte tylko plamami światła byśmy raz jeszcze odwrocili się na pięcie od lustra.

Dla mnie wiersz o wyborze swojej drogi o strachu przed poznaniem siebie.

Ładny ten wiersz

Pozdrawiam

Dziękuję, Imre.

Miłego dnia. :)

Ciekawy refleksyjny wiersz

Warto było przeczytać

Pozdrawiam

Szkoda, ja spaceruję piechotą... Ale nie zawsze trzeba kogoś spotkać. Lubię samotne spacery.

Dobranoc.

jeżdżę samochodem na spacery. - marne szanse spotkać kogoś. Pozdr.

Tomku, czasami pewnie wystarczy krótki spacer, by się spotkać gdzieś w połowie drogi... Może tak było i w Twoim przypadku?

Maracas, również dziękuję i pozdrawiam.

Dobrej nocy dla Was. :)

...a mnie się wcale nie chce śmiać. wiersz jest smutny, ładny. piękny ten przypis, dobrze bo rozjaśnia tekst.
jakiś czas temu spotkałem Kolegę. jaki cud? pewnie szedłem *po światłach.
Pozdrawiam.