Kudłaty chłopak też chciałby czasem zacząć wszystko od początku. Niestety nikt nie pamięta, jak się to wszystko zaczęło. Niektórzy twierdzą, że w dawnym sklepie kolonialnym. A ten sklep kolonialny miał dwa wejścia. Nad głównym, tym od ulicy, wisiał ogromny szyld z napisem: "Towary korzenne i inne delikatesy. J. Baumann"

Duża witryna z wystawą była zaaranżowana w taki sposób, że nie można było oderwać wzroku, od tych wszystkich zamorskich specjałów i człowiek nie myślał już o niczym innym, tylko o zakupach u grubego Baumanna.

                 Wejście od podwórza służyło mieszkańcom kamienicy głównie do tego, żeby się dostać na ulicę, mogąc przy okazji nacieszyć oczy cudownością barw i kształtów, a nozdrza feerią orientalnych zapachów. Kiedy Baumann był w złym humorze, to krzyczał na ludzi, że zrobili sobie z jego sklepu Marszałkowską i zacznie pobierać opłaty za przejście, jak dozorca.

                   Wreszcie wyrostki wymyśliły zabawę, która polegała na tym, żeby przebiec przez sklep i nie wpaść w pulchne łapy Baumanna. Sprzedawca rzucał w dzieciaki landrynkami, które miały lekko kwaskowy smak, a jak któregoś nicponia złapał, to ciągnął za ucho i straszył, że teraz rodzice będą musieli go wykupić. Wszyscy się go bali.

           Kiedy się okazało, że okupanci rekwirują żydowskie majątki, Baumann postradał zmysły i rozdał ludziom cały asortyment, a sam na oczach Niemców rozgryzł cyjanek, jak landrynkę z okrzykiem, że mu jeszcze za wszystko zapłacą.