Zalogowałem się dla tego wiersza. Po przeczytaniu zamieniłem się w taki słup z betonu. Piękny, z inteligentną pointą. Gratuluję. Każda strofa jest świetna, dobrze funkcjonują jako całość i osobno. Tekst przemyślany, liryczny i choć metafory są wyostrzone, to nie gubi przekazu. Jeszcze raz gratuluję.

Tomaszu, tym bardziej dziękuję Ci, że się odważyłeś.
Marcjanna to oczywiście moje alter-ego, ale bez przesady, posiadam dystans do poezji. Być może puenta nie jest jeszcze taka, jaka być powinna.

Kraina deszczowców to duże miasto, dzielnice "rozpusty", nocne kluby, pijackie speluny, można je kochać i bać się go jednocześnie. Przejście ulicami rodzinnego miasta to czasem balans na krawędzi bezpieczeństwa. Poza tym, jest coś czarnego i obślizgłego w ludziach, którzy zmarnowali sobie życie i dalej się zatracają. Nie wolno ich ratować.

Pozdrawiam serdecznie

Strasznie trudno komentować Twoje utwory o Marcjannie. Sądzę, że to alter-ego Autorki. Mnie się "kraina deszczowców" kojarzy najbardziej z "zakazanymi dzielnicami", gdzie lepiej nie zapuszczać się po zmroku, a i w dzień ryzykowne. Ale może być i zagrożenie i wspomnienia peelki, nie wiem jeszcze co.
Wiersz dobrze się czyta. Czuć tę oślizgłość "deszczowców", ich chłód, "brak ognia".
Uff. Ciężko.
Pozdrawiam.