w każdą niedzielę próbuję odespać zaległy tydzień. jak niemowlę. wybieram

sny spokojne i tyle go widzieli. bywają momenty nie do przegapienia

nawet z ostatniego rzędu w starym kinie. aż się chce kijem bug nawrócić.

można zwlec się z wyrka, ale od razu zrywać się na równe nogi?

co one tu właściwie robią?

zanim echa kazań rozejdą się po kościach, odwiedzam miejsca stojące

pod wiejskim sklepikiem. tam dociera esencja wydarzeń minionych dni.

niepotrzebna mi mowa trawa, ani mdłe kazania.

wolę słuchać, jak brzęczą niosące dobrą pogodę pszczoły.

co ja tu właściwie robię?

wracam opłotkami nucąc sobie, a muzom to nie sprawia przykrości. paczka biełomorów

świszczy mi w płucach, więc pogwizduję radośnie bogu prosto do ucha. wysłucha, czy nie.

nic na to nie poradzę, że dobrze mi z tym.  że alejka modrzewiowa nosi imię moje?

co wy z tym zrobicie?

nie oszukujmy się. w dzień powszedni przygód nie szukam. nocami same schodzą się

jak kupalinki do ruczaju. nawet w niedzielę nic nie ginie w przyrodzie.

niektóre przypadki mnożą się po ludziach