Myślę o tej mojej nieszczęsnej "schizofrenii strachu", bo jesteś drugą osobą Marku, która tego nie przyjmuje.
Mam wątpliwości. Bo mówię tu o czymś więcej niż obsesja. Ta cała nagonka na bycie młodym i pięknym, w mediach, w różnych środowiskach. Skreślanie na starcie ludzi starszych i brzydszych od czegoś. Od czegoś, co widzą w swoich głowach. Nie mogę powiedzieć "widzimy", bo u mnie jest inaczej:)
Postrzegam to zjawisko jako chorobę, a że przypięłam łatkę "światu całemu", to już trzeba wybaczyć, bo przecież w wierszu nie musi być dosłownie! Czyż nie? :)

Dzięki Marku.

Zamiast 'schizofrenia' dałbym 'obsesja'. Końcówka ładna, ale bez nawiasów.

Maleszo, Joasiu i Zingaro - dziękuję za Wasze miłe komentarze i bardzo serdecznie pozdrawiam!

mnie Twój wiersz też urzekł :) pozdrawiam

Jak zawsze z wielkim u(wy)czuciem i sercem


pisane.

Pozdrawiam :)

Co mnie najbardziej uderzyło w wierszu to to, że w tej "pewności", "malowaniu zmarszczek" jest obok ktoś jeszcze; tu cały czas przewija się to ''my" – "nie musisz mnie szukać wyciągnij tylko rękę // widzisz? jestem".
Urzekło ;)

Rozumiem... :)

Justyna, patrzyłam na moją Mamę, jak zamieniała się w dziecko. Była coraz mniejsza i nieporadna. To było straszne i wzruszające. Miała czas, aby zamienić się w dziecinę i tak strasznie się tym wszystkim nie martwić.

W tym wierszu wołam o "dziecko w sobie", bo najbardziej boli brak entuzjazmu, zachwytu...
Tak, zachwyt światem, takim jaki jest, wkurzanie się na jego niedoskonałość, wojowanie z obojętnością i miłość. Tak. O tym chciałam opowiedzieć. Pozdrawiam Cię serdecznie i Wszystkich, którzy tu zaglądneli! :) l

Tomku, może nie takie smutne jak się wydaje na pierwszy rzut oka. Może trzeba oko zamknąć i czuć:)
Moja peelka wyszła na barykadę, walczy z wizją współczesnego świata, nie ze zmarszczkami. Ona maluje twarze światłem, musi je czerpać z siebie. Właśnie to jest najważniejsze. Swiatełko, ale nie w tunelu:))), światełko w nas:) Tak Ci powiem przy niedzieli:)))