mając sześć lat wyrwany ze snu 
rozrzucone głowy szukają ciał
palące się domostwa i i mama
wydęte wargi o chaust powietrza

w sitowiu krzyk konających
świtem odsłania wytatułowane twarze
zwiząane nadgarski kołysze rozpacz
pod pokładem przyjaźń ze szczurami

rogate olbrzymy pokazują drogę
janus nie pomoże na nie poświęconej ziemi 
lód cąłując nagie stopy 
odsłania we krwi płynącą ziemie

trzymając za przewodnika koniec mgły 
nad urwiskiem pierwszy promeń 
w górach strumień ratują życie 
zimny nurt zanióśł do rybackiej wioski

na horyzoncie skały uśpione nocą
w gwiazdach ślepa wilków
teraz domem oczy starej kobiety
w źrencach rozpala ogniska wsród wikingów

************************************************************