norymberski lorenzer platz pulsuje popołudniowym gwarem

we wszystkich językach świata. przestrzeń łamania asertywności,

sprawdzania kondycji sumienia, miękkości serca.

przed kościołem świętego wawrzyńca kolorowe bańki,

wielkości piłki plażowej, piłki nożnej, piłki do tenisa,

piłeczki do ping ponga, przenoszą mnie na chwilę w inny wymiar.

rozkrzyczane dzieciaki cieszą się jak głupie, ja z nimi.

za fotki trzeba płacić. nie mam jeszcze takiej. płacę.

wychodzę, jak z bańki, wprost na błagalne spojrzenia -

różne twarze, tak samo wyciągnięte dłonie, próby

złapania kontaktu wzrokowego. twarz - dłoń, twarz - czapka,

twarz bez nosa - kobieca, o pięknych, smutnych oczach i

nagle znad stolików w pobliskim kawiarnianym ogródku

dobiega: what's goin' on? przez chwilę wydaje się, że

to naprawdę 4 non blondes. wyskakuję, jak z bańki,

z tej smutnej historii kobiety bez nosa.

ostatnie dwa euro w przegródce na drobne, ostatnie

spojrzenie na jej twarz. and i try, oh my god, do i try

niesie mnie w stronę czarnoskórego gitarzysty z dredami.

wrzucam monetę do futerału.

puls norymberskiej starówki bez zmian,

ja śpiewam: hey yeah yeah eh eh

https://www.youtube.com/watch?v=6NXnxTNIWkc