„Był taki młody nie rozumiał że skrzydła są tylko przenośnią

trochę wosku i piór i pogarda dla praw grawitacji”

Zbigniew Herbert, “Dedal i Ikar”

Mamy coraz lżejszą krew i puste kości. Możemy wbić się w chmury, zmącić

ich bajkowe kształty, a one głupie, niczego nieświadome będą sunąć dalej,

leniwie niczym ogromne powietrzne ryby, zupełnie jak tysiące lat wstecz.

Teraz łatwo mieć stalowe ramiona i mięśnie, które nie znają zmęczenia,

nie słabną w locie. Doskonałe ciała nie czują gorąca, mierzymy się więc z ptakiem

na szybkość, zwinność, wolność.

A świat wciąż jakby słabnie, maleje. Wciska się w nasz kontur.

Zabiera sercom powietrze.