miała dwa psy, Dzitke i Czarnucha

szczekały niepolitycznie w mgłę na listonosza

i pachnącego grochówką  tępaka z przedmieścia

gdy spisywał zegar gazu z małą latarką w zębach

a potem pytał za ile ten Pionier koło pieca 

śliwkowymi rękoma  poprawiła okulary powiązane

gumką recepturką gdy zbierała drewno

z ostatniego lasu  w mieście

gdzie ciągle mieszkał stary zły niedźwiedź

a może już wtedy uciekł  

mówiła licząc drobne na mleko że kapitalizm zdechnie

bo to tylko balanga młodzieży, a dżem i tak

nie będzie już  smakować jak kiedyś

gdy światłem Junaka  wierciła tunele w lasach

na czarnych jak smoła dziurawych drogach

wbita palcami w kufajkę Leona ciągle pytała

"właściwie dokąd dziś jedziemy?"

nigdy nie powiedział, marszcząc brwi

spod kryształowego lustra przybitego do komody 

śmiała się w nos rachunkom i duchom spod szafy

ciągle chciały zerwać jej dach i utopić

przykryła  się  kołdrą pocerowaną gwiazdami

i ocieploną  jesiennymi chmurami

zaskrzypiała pusta buda dla psa

Pionier zamrugał zielonym okiem

na pożegnanie