Twoja przeglądarka nie obsługuje JavaScript, który jest wymagany aby wygodnie korzystać ze wszystkich funkcji naszego serwisu. Proponujemy, abyś zaktualizował/zaktualizowała Twoją przeglądarkę na nowocześniejszą, na przykład Google Chrome lub Operę Oczywiście jeśli nie chcesz zaktualizować swojej przeglądarki, nie zmuszamy Cię do tego, nadal możesz przeglądać bez większych problemów nasze zasoby.

Portal Poemax jest prowadzony we współpracy ze stowarzyszeniem

Brozic

Nad przepaścią

Z przepaści ciemne widmo wstało...

I na urwisku stromem

Wędrowca w drodze zatrzymało

Bezkształtnym swym ogromem.

Przyszło go trwożyć groźną mocą,

Co ludzkie serca gnębi -

Unicestwienia głuchą nocą -

Próżnią bezdennej głębi.

I zasłoniwszy błękit, rzecze:

"Nic ciebie nie ocali,

Z tego rozdroża, o człowiecze,

Już nie ma wyjścia dalej!

Próżno na przekór twardym losom

Zmierzałeś wciąż do szczytu

I próżno chciałeś kraść niebiosom

Zagadkę swego bytu.

Szalona pycha ciebie zwiodła -

Myślałeś, że bez końca

Będziesz nieść w górę ludzkie godła,

Do prawdy zdążać słońca.

Wiedz, że nie może nikt bezkarnie

W bezdenną ton spozierać...

I musisz wszystkie przejść męczarnie,

I zwątpić... i umierać...

To światło, z którym dumnie kroczysz,

Na to ci tylko służy,

Byś ujrzał przepaść, gdzie się stoczysz

Na końcu swej podróży.

Tym światłem mar uroczych roje

Spłoszyłeś na swej drodze -

Uniosły z sobą szczęście twoje...

A za to ja przy - chodzę.

Na miejsce jasnej ich gromady

Co pierzchła już skrzydlata...

Przybywam jako cień zagłady

I wiecznej nędzy świata...

A człowiek na to: "Marny cieniu,

Coś postać wziął olbrzyma,

Idę ku swemu przeznaczeniu

I nic mnie nie zatrzyma.

Do góry, naprzód, wciąż przez wieki

Z tym światłem, co mi dano

Muszę w przyszłości kraj daleki

Za jutrznią biec różaną.

Muszę zdobywać krok za krokiem,

Zdążając wiecznie za nią,

Na stromych ścieżkach walczyć z mrokiem

I chwiać się nad otchłanią.

Niejedne widma przychodziły,

By wieść mnie na bezdroże,

Niejeden sen mnie wabił miły

Na kwiatów miękkie łoże.

Spędziłem wszystkie mary piękne,

By prościej iść do celu -

I ciebie teraz się nie zlęknę,

Posępny kusicielu.

I ty ustąpić musisz z drogi -

Zwodnicza twa potęga!

Ponad nicestwa ciemne progi

Duch ludzki wyżej sięga!"

Ilość odsłon: 1274

Nie znaleziono żadnych komentarzy.