stoję z wędką na brzegu – porcelanowy słoń –

wokół niedomknięty obraz z rzeką i drzewem

szkicem drogi na zielonym tle

jestem sam – jesteśmy razem –

nasze głowy przygwieżdżone do nieba

wśród zimnych konstelacji

myślimy o podróżach w czasie

o tych wszystkich przyszłych wigiliach

pancerzach z rybich łusek na szczęście

jesteśmy razem – jestem już sam –

odpływasz daleko na swoim rowerze

bo najprostsze są: koniec i początek

szukam na powierzchni śladów piór

skrzydła się zrosną można je ulepić z innej gliny

utwardzić i nadać nowe znaczenia

bo po to są słowa – by zaklinać –

wciąż wymyślać za modlitwą modlitwę

przesuwać wargami paciorki różańca

chciałbym żeby moje dzieci były nieśmiertelne