Robiła rysunki piaskiem na szybie. Widziała w telewizji

podobny spektakl – muzyka i zwiewne ruchy rąk.

Kolorowe ziarnka malowały dom, drzewo, horyzont, morze.

Drażnił ją spokój obrazu, stwarzała sztormy, lawiny.

On usypał jej się niechcący; ot, drgnęła ręka,

powstał zarys, potem cała postać.

Dziewczyna oniemiała. Piasek wbił się pod paznokcie,

poranił dłonie, zakłuł pod powiekami.

Mimo to, poddała się – On zwyciężył.

Szyba, rozbita kamieniem, rozprysła się.

Znalazła się wewnątrz pryzmatu, szklany pył opadał,

barwy zaostrzały się i przenikały.

Dom złączył się z drzewem w migotliwe morze aż po horyzont.

Uklękła; czekała, aż wszystko osiądzie na ziemi.

Zaczęła formować kopczyki, patrząc jak igra w nich słońce.

Gdy była mała, robiła widoczki. Drążyła w ziemi dołek,

układała łąkowe kwiatki i przykrywała kawałkiem szybki.

To były jej okienka do drugich światów.

Już ich nie potrzebowała. Usiadła.

Nie mogła uwierzyć, że jest ich aż tyle.