- Jeśli od czegoś uciekasz, to nie oglądaj się za siebie, bo zostaną ci przed oczami obrazy, do których możesz kiedyś zatęsknić – powiedziała matka.

- Ale ja nie mam sentymentów – odpowiedział kudłaty chłopak, wyskrobując z kubeczka kakaowy kogel-mogel.

- Bo jeszcze jesteś młody i nie przywiązujesz takiej wagi do wspomnień, jak np. umarli. Żyjesz teraźniejszością, która kiedyś się skończy.

- Wolę myśleć o tym, co się kiedyś wydarzy – przekomarzał się chłopak.

- Przychodzi taki moment i człowiek odkrywa, że wszystko, co go otacza jest mu obce. A rzeczy nowe i pachnące świeżością przestają go cieszyć. Rodzi się potrzeba posiadania pamiątek, które są jak cienka niteczka, łącząca z tym, co już bezpowrotne.

- A gdy człowiek umiera? Co wtedy? – zapytał przerywając oblizywanie łyżeczki.

- Wtedy jest jeszcze gorzej. – Odpowiedziała matka – Ludzie nic nie robią, tylko rozpamiętują swoje zasługi dla przyszłych pokoleń.