Twoja przeglądarka nie obsługuje JavaScript, który jest wymagany aby wygodnie korzystać ze wszystkich funkcji naszego serwisu. Proponujemy, abyś zaktualizował/zaktualizowała Twoją przeglądarkę na nowocześniejszą, na przykład Google Chrome lub Operę Oczywiście jeśli nie chcesz zaktualizować swojej przeglądarki, nie zmuszamy Cię do tego, nadal możesz przeglądać bez większych problemów nasze zasoby.

Portal Poemax jest prowadzony we współpracy ze stowarzyszeniem

Brozic

Oda

W ciemności czasów,

Wśród krzywd i gwałtów kolei złowrogiej,

Wśród krwawych o łup zapasów,

Wśród nienawiści i trwogi,

Nad grozą powszechną bytu,

Nad dzikim żyjących zgiełkiem,

Jak gwiazda na tle błękitu,

Niebiańskim płonie światełkiem

Miłość, co całej królując naturze

I słodsze budząc pragnienia,

Ucisza walki... i burze

W jasność przemienia.

Cichą ponętą,

Pociągiem zmysłów i czarem rozkoszy

Srogość łagodzi zawziętą,

Zajadłość zemsty rozproszy...

Gdy usta ogniem zapali

I pocałunkiem połączy,

To z ust płonących korali

Do serca słodycz przesączy

I z miłosnego kochanków uścisku

Wytwarza węzeł wśród świata,

Który przy wspólnym ognisku

Wrogów pobrata.

Z namiętnych zmysłów upojeń,

Z cielesnych pragnień i szału,

Dnieje świt uczuć i rojeń,

Brzask ideału;

I płomień żądzy znikomej

Blaskami coraz jaśnieje czystszemi,

Ogarnia światów ogromy,

Niebiosa zbliża ku ziemi.

Coraz to głębiej w sferę ducha sięga,

I w sercu, co z wolna mięknie,

Rozmiłowanie w nieśmiertelnym pięknie

Szczepi miłości potęga.

Coraz to wyżej i dalej

Chór duchów wiedzie skrzydlaty

I na kształt świetlanej fali

Przenika światy.

Tchnieniem harmonii i zgody

Boski porządek z zamętu dobywa,

Wiąże plemiona i rody

W jednej całości ogniwa;

Nie tylko samą rozkoszą nietrwałą

Sercom napawać się każe,

Lecz uczy wznosić dla Bóstwa ołtarze

I jego oddychać chwałą.

Po szczeblach stopniowych przemian,

Na idealnej podnosząc się zorzy,

Zwycięska miłość dla ziemian

Najsłodsze dary swe mnoży;

W stubarwne mieniąc się blaski,

Cierpiącej, znękanej rzeszy

Litości, pociechy, łaski

Promienie rozsyłać śpieszy.

Spod stóp jej wszystkie uczucia wy kwitną,

Zdobiąc owiane jej tchnieniem istoty -

I poryw serca staje się już szczytną

Miłością prawdy i cnoty.

Świat się zaludnia powoli

Orszakiem czystych, szlachetnych postaci,

Co cudzej służą niedoli,

Dla szczęścia pracują braci.

Synowie światła i chwały,

Jasne półbogi się wznoszą,

Którym kochanką świat cały,

A poświęcenie rozkoszą...

I idą własną ofiarować mękę

Z wielkiej dla istot cierpiących miłości,

Dobra i prawdy zapalać jutrzenkę

W ogniu duchowej wolności.

18 grudzień 1878

Ilość odsłon: 1312

Nie znaleziono żadnych komentarzy.