Brozic: Opowieść ducha.... Serwis poetycki.

Opowieść ducha spisana

na posiedzeniu spirytystów

w dniu 31 grudnia 1893 roku

Za życia byłem sceptykiem,

Po śmierci jestem nim jeszcze -

Za karę w nodze stołowej się mieszczę

I muszę poruszać stolikiem.

Strasznie zostałem skarcony,

Żem w spirytystów nie wierzył -

Zaledwiem bowiem żywot ziemski przeżył,

Diabeł pochwycił mnie w szpony.

I zawlókł w ciemne czeluście,

Gdzie w ognia i siarki dymie

Ujrzałem tłumy narodu olbrzymie,

Tłok taki jak na odpuście.

Widok, wyznaję to szczerze,

Był jednym z wspanialszych w świecie,

Trudno piękniejszy napotkać w balecie

Lub w fantastycznej operze.

Wszystko tam było prześliczne:

Bengalskich ogni bez miary,

Zielone, krwawe. błękitne pożary,

Wybuchy zórz elektryczne.

Harmonia straszna i dzika,

Klątwy, krzyk, jęki, zgrzytanie

Dysonansami zalały otchłanie,

Jak wagnerowska muzyka.

W płomieniach biedaczki dusze

Pocą się, smażą i skwierczą,

Wśród nich szatani chichoczą szyderczo,

Dziwne zadając katusze.

Te rozdzierają w kawałki,

Tamtej pakują w brzuch widły,

Innej znów w gardło kłąb gadzin obrzydły

I zdrój płonącej gorzałki.

Tu jakąś postać opasłą,

Co rączki składa pobożnie,

Na złotym z wolna obracają rożnie

I roztapiają na masło.

Tam dusze nadęte gniotą

Pod hydrauliczną maszyną...

Cudze łzy z wnętrza obficie im płyną

I pozostaje z nich błoto.

Tam znowu poety marę

Karmią wierszami własnemi

I wszystkie głupstwa, co pisał na ziemi,

Pchają mu gwałtem za karę.

Straszliwa nad wyraz męka,

Próżno się dławi i krztusi,

Te same brednie wiecznie łykać musi,

Choć nieraz jak bomba pęka.

Gdzieniegdzie orgia szalona,

Bezwstydne gody upiorów...

Świecą łby łyse dumnych senatorów

I nagie tancerek łona.

Aż któryś z szatanów bryźnie

Wiaderkiem gorącej smoły,

W ropuchy orszak zmienia się wesoły

I wszystko tonie w zgniliźnie.

Dworacy parami tańczą

Przed tronem u Lucypera,

Każdy językiem proch ze stopni

Ściera z giętkością wiernopoddańczą.

Co chwila ten lub ów dworak

Pod nogą gruntu nie spotka,

Stoczy się w otchłań, gdzieś do piekieł środka,

Na zawsze przepadł nieborak!

Kiedy oglądam te dziwy

I wkoło ciekawie patrzę

Sądząc, że w loży zasiadam w teatrze,

Czart do mnie zdąża straszliwy.

W ręku wężowy bicz niesie

I wstrząsa groźne narzędzie,

I prosto na mnie zamierza się w pędzie,

Więc ja do niego: "Mój biesie!

Próżno wężami byś chłostał,

Wątpię, by to mnie bolało,

Wszakże na ziemi zostawiłem ciało...

Sceptycyzm - ten mi pozostał.

Nie patrz się na mnie tak dziko,

Porzuć tę pozę sceniczną!

Bym mógł bez ciała czuć boleść fizyczną,

To się nie zgadza z logiką.

Ta groza piekielnej kaźni,

Którą szerzycie z urzędu,

Biorąc swe źródło z logicznego błędu,

Polega na wyobraźni.

Naiwne duszyczek zgraje,

Które straszycie z rozkoszą,

Sądzą, że różne męczarnie ponoszą,

Cierpią, bo tak się im zdaje.

Lecz mnie przerazić nie zdoła,

Pomimo wszystkich swych zalet,

Ten artystycznie obmyślany balet:

Płomienie, siarka i smoła...

Gdy tak przemawiam do czarta,

A dusze wkoło się kupią,

On pysk rozdziawił z miną śmiesznie głupią,

Że była widzenia warta.

Przez chwilę stał w niepewności,

Nie wiedząc, co ze mną pocznie:

Wreszcie mnie porwał i zaniósł bezzwłocznie

Do tronu szatańskiej mości.

"Z tą duszą kłopot mam - rzecze -

Gdyż twierdzi, iż w braku ciała

Nie będzie męki zadanej cierpiała

I że ją ogień nie piecze.

Z płonącej żartuje mazi

I wszystko mieni kuglarstwem,

Ten nędzny chłystek swoim niedowiarstwem

Całe nam piekło zarazi.

Wychodzi z odwiecznych reguł,

Zdarzenie to nadzwyczajne -

Wszystkie instrukcje, bądź jawne, bądź tajne,

Zbyły milczeniem ten szczegół.

Więc ty, monarcho szatanów,

Co piekłem rządzisz tak mądrze,

Myśl buntowniczą zdepc w samym jądrze,

Karę dla niego postanów."

"Co? - rzeknie piekielny władca -

On się chce rządzić rozumem,

Szczepi niewiarę pomiędzy dusz tłumem?

Ten cynik, ten świętokradca!

Gdy tyle dostojnych osób

Z ufnością smaży się w smole,

On chce w wątpliwość podać piekieł rolę?

Lecz znajdziem na niego sposób."

Spojrzał więc na mnie złowrogo

I rzekł po krótkim namyśle:

"Niech twoje losy będą odtąd ściśle

Związane z stołową nogą.

Będziesz obracał stół wszędzie -

Tak dalej rzecz ciągnął szatan -

Gdzie pierwszy lepszy nieuk lub szarlatan

Do tańca z tobą zasiędzie.

Ktokolwiek tylko się uprze

Z najpospolitszej gawiedzi,

Będziesz zmuszony dawać odpowiedzi

Na zapytania najgłupsze."

"Łaski! - krzyknąłem - ach łaski!

Nie ujdę, jak widzę, kary,

Lecz czyż na wieki mam cierpieć bez miary

W ten sposób nędzny i płaski?!"

Wiedziałem - czart się zaśmieje -

Że ugnę twą hardą duszę,

Lecz gdy cię widzę przystępnego skrusze,

Przeto ci zrobię nadzieję:

Gdy gusła i zabobony

Nie znajdą w świecie czcicieli,

Gdy każdy prawdę od błędu oddzieli

Będziesz od kary zwolniony."

Poznałem, że drwił szkaradnie,

Cedząc te słowa łaskawsze,

I że mi w służbie ciemnych potęg zawsze

Obracać stoły przypadnie.

Wszelkie złudzenia zbyteczne,

Od kary się nie wykręcę,

Nic nie położy kresu mojej męce,

Bo głupstwo ludzkie jest wieczne.

Portal Poemax jest prowadzony we współpracy ze stowarzyszeniem

Spis rzeczy

Akcje promocyjne

Inne

Forum

Brozic

Opowieść ducha...

Komentarze