Dosyć łez, po co te smutki?

Czas się nareszcie rozchmurzyć!

Poranek życia tak krótki,

Trzeba go użyć.

Szczerością pewnie się zgubię,

Mimo to będę otwarty:

Dawniej kochałem... dziś lubię

Życie na żarty.

Com kochał?... Razem z miłością

Pamięć rzuciłem za okno,

A resztki wspomnień z radością

W kieliszku mokną.

Jeśli to miłość dziewczyny,

Więc, by ukarać niewierną,

Usiadłem na łonie Fryny,

Pijąc Falerno.

* * *

Jeśli to... lecz daj mi pokój

Z bezpłodną ojcowizn schedą,

Lepiej ty, Fryne, prorokuj

Bachiczne credo.

Rozkoszy stawmy ołtarze;

Pijacką miejmy bezczelność,

A może znajdziemy w czarze

I nieśmiertelność.

Zdziwim się, a przy wdzięczności

W piwnice pójdziemy rajskie,

Wybierać z beczek wieczności

Wina tokajskie.

Tymczasem do wniebowzięcia

Sposobiąc żądzę niezmierną,

W twoje się chylę objęcia,

Pijąc Falerno.

* * *

Winnice na grobach rosną,

A zatem z tych winogradów

Ożywiam wenę miłosną

Prochem pradziadów.

Życie nad śmiercią przeważa,

Bo taka istnienia kolej;

Wypijmy zdrowie grabarza...

Wina mi dolej!

Kto jeszcze nie przestał szlochać,

Ten pewnie z własnej swej winy

Nie może już pić... ni kochać

Ładnej dziewczyny.

Niech się więc kruszy przed niebem,

Gotując się in aeterno,

Pójdę za jego pogrzebem,

Pijąc Falerno.

* * *

Kto mi przerywa?... to duchy...

Znane mi kiedyś przed chwilą...

Brząkają w swoje łańcuchy,

Mówić się silą.

Chodźcie tu, moi najszczersi,

Grzać się miłością i winem,

Wszak nieraz piersią przy piersi

Byliśmy czynem.

Dziś wy cieniami marnemi,

Skrwawione chylicie usta,

Mnie zaś tu trzyma do ziemi

Dziewczyna pusta.

Więc klnijmy w pijanym szale

Opatrzność niemiłosierną...

W łeb sobie jutro wypalę,

Pijąc Falerno.

29 październik 1867