Mimozy

na horyzoncie rozmazany dzień
tracą przyczepność sny
wzrok rozwiewa wiatr

liście zapełniają chodniki
tworzą górskie wzniesienia
na zabłoconych ścieżkach
odciski linii papilarnej jesieni

sznur kolorowych świateł
zdetronizowały koleiny krawężniki
krtań nie przełyka chłodu
tęsknisz za dotykiem ciepła

wiosny miłości w alejce kasztanów
drzew absorbujących woń
świeżego na ławce lakieru

splecionych dłoni w milczeniu
spontanicznie spadających gwiazd
uczuć do nieśmiertelnego jutra

dziękuje za komentarze))))))))

bo stary tekst z poemy)))

toporny tekst, nie znalazłem tu nic świeżego
obniżyłeś loty

"spontaniczne..." - nie brakuje "i"?
Nie wiem, nie poczułam, przepraszam.
Smutniewska M

))))))

No dobrze, delikatnie podany,
co do przekazu oczywiście, że nie

Dziękuję za "woń"

dziękuje za komentarz(smród-woń)) to samo znaczenie ))))a czy jest tekst delikatny chyba zależy od wrażliwości autora )))pozdrawiam serdecznie Joanno

Janusz,
w moim mieście, nie maluje się ławek jesienią
a tak poza tym ok.
a nie, jeszcze ten "smród"
jakoś mi nie pasuje do tak delikatnego tekstu z mimozami w tytule – są piękne
i to już wszystko ode mnie.

Pozdrawiam
jesiennie :)