dotarliśmy niemal na koniec świata 

na środku podwórka zrzucone łańcuchy  

sprawiły że wiejskie psy przeniosły się w czasie 

z przyzwyczajenia szczekają do siebie po naszemu  

nie bacząc na pełnię krwistego księżyca 

oto podlasie 

jeśli jesteś poza nawiasem lub stoisz niepewna za furtką 

wypatrując zasięgu i sposobności do szczerej rozmowy 

nie złorzecz na ten świat 

skryta w trzewiach maszyny nie dostrzeżesz tego co się rodzi 

w mojej umęczonej głowie 

pełen nienazwanych jeszcze obaw aż każda pęka w szwach 

niedogotowany i zbyt surowy w środku 

by pominąć drobne między nami różnice 

zapisałem je wytłuszczonym od zakąski drukiem 

rankiem na tle szumu pod uszanką 

wszystkie zbledną 

nieistotne 

niemal zapomniałem przynieść dzieciakom więcej cukierków 

by zapaść spokojnie w przedzimowy sen 

na twojej redzie mrugają ostrzegawczo światła  

co mnie niepokoi to nas wzmocni