Dzięki!

jak zwykle z przyjemnoscia czytam Twoj tekst
pozdrawiam

nie mam już czasu, ale o to mi chodzi,
po co pisać, że koryto się wygina tworząc pętlę

więsz jakie to by musiało być wygięcie? :P po prostu tak się nie mówi, a i tekstowi niczego nie dodaje (prócz dziwności)

ale jeśli rzeka zakręca tak, że tworzy pętlę, to uwierz - czytelnikowi ładnie się otwiera.


przy okazji doprecyzuję, że lanie wody to takie, gdy on patrzył gdzieś daleko i jednocześnie obserwowuje spokojny nurt.

powalcz może jeszcze nad tym otwarciem.
to jest tak ładny temat, że w ogóle warto by było rozpisać w większą i treściwszą formę :)

Pętlę znalazłem w definicji rzecznego zakola i mi ta pętla tutaj b. podpasowała, jako jakiś taki... tragiczny akcent. Dzięki za komentarz.

*po prostu

Vonnegut, ale i trochę Simic,

ja bym jednak podkręciła.

jest (tym razem) fajny temat, ale znowu za dużo lania wody,

to "koryto wygina się tworząc pętlę" - kuriozum,

a brakuje mi w tym "zapętleniu", że utknęli, ugrzężli i takich ludzkich stanów z tym związanych, a rzeka może poprostu zakręcać, ale aż tak, że

więcej finezji w prostocie poproszę

Tomku, czekam z niecierpliwością na ten fragment :)

Pijany Zrywie, mocno poeksperymentowałem z tym tekstem.

Za dużo na moje dopisków po wypowiedziach bohaterów - taka tylko drobna uwaga :)

I znów dwa punkty widzenia i oba prawdziwe. To lubię u Ciebie. I ten, poetycko - niedbały styl pisania. Muszę znaleźć gdzieś ten fragment z Vonneguta, gdzie gdzie dwie osoby mówią coś przeciwstawnego, a trzecia odpowiada obojgu, że mają rację. Oni na to, że nie mogą oboje mieć racji. O odzywa się czwarta osoba: "ty też masz rację". (Skiepściłem formę).
Pozdrawiam.