Dziękuję, Imre.
Jak ja lubię zobaczyć mój wiersz Waszymi oczami.
Poznać go z punktu widzenia czytelnika.

Wdzięczna jestem bardzo wszystkim komentującym za tę możliwość.
Ale nieraz muszę pozostać przy moim zdaniu, przy moim zapisie, co nie znaczy, że nie przeanalizowałam Waszych wskazówek. Cenię je sobie bardzo.
I dziękuję jeszcze raz.

Pozdrawiam i miłego dnia życzę

Poza tym że opuściłbym słowo "sylab" (bo owce słowa sylabizujesz i wg mnie to już naddatek) oraz końcowe "samotność" (bo cały wiersz przecież o ty) to mi się podoba.

Nie naprawisz pokrojonego strasznie pragnę powietrza jest tu dla mnie super kwintesencją emocji peelki.

Pozdrawiam

Tak, Leszku, samotność przeraża. Tak jak chimera.

Marakas, bardzo dziękuję.
Niedopowiedzenie, powiadasz niepotrzebne. Hmmm...

Dziękuję Wam pięknie za odwiedziny.
Pozdrawiam:)

Bardzo ładnie. :) Tylko to niedopowiedzenie na końcu niepotrzebne.

Dobrze zobrazowane, aż widzę tę samotność coś na kształt chimery.
Pozdrawiam

Ewcia:)
Krytyku:)
dziękuję Wam pięknie
i pozdrawiam

ładnie Ewuniu:)

Ładnie ...

Dorotko, wieczność w samotności?
nie! nie!
to straszna wizja.
Ta samotność żebrze o przepustkę, przepustkę do wieczności.
Ale wciąż jest samotnością.

Dziękuję, ze zajrzałaś:)
Pozdrawiam ciepło:)

Ciekawie, podoba mi się....choć zastanawia żebrząca samotność...wieczność w samotności to takie jakby wbrew logice...ale czasami lepsze to, niż tkwienie w czymś bezsensownym...albo jedyne wyjście
Pozdrawiam ciepło