Twoja przeglądarka nie obsługuje JavaScript, który jest wymagany aby wygodnie korzystać ze wszystkich funkcji naszego serwisu. Proponujemy, abyś zaktualizował/zaktualizowała Twoją przeglądarkę na nowocześniejszą, na przykład Google Chrome lub Operę Oczywiście jeśli nie chcesz zaktualizować swojej przeglądarki, nie zmuszamy Cię do tego, nadal możesz przeglądać bez większych problemów nasze zasoby.

Portal Poemax jest prowadzony we współpracy ze stowarzyszeniem

Brozic

Z podróży Dunajcem

Już jasny księżyc na wodospadzie

Haftuje srebrem strumienia bieg

I fala, co się do snu nie kładzie,

Lekko potrąca o skalny brzeg.

Już ciemne lasy drzemią w oddali

Szemrząc modlitwy wieczornej chór,

Dalekie echa głuchną na fali

I we mgłach toną podnóża gór.

Łódkę do drogi strumień kołysze

I pianą rosi nadbrzeżne mchy:

Płyńmy więc w ciemność i nocną ciszę,

W krainę cudów, marzeń i mgły.

Głowę swą oprzyj na mym ramieniu

I do księżyca obróć swą twarz,

I oświecona w bladym promieniu

O widmie szczęścia dumaj i marz!

Ja będę śledził na twojej twarzy

Przelotnych marzeń ruchomą nić

I będę myślał: Jak pięknie marzy...

l zwolna zacznę o tobie śnić.

A tak cię sen mój sercem odmieni,

Że mi wykwitniesz jak biały kwiat,

Pełen miesięcznych drżących promieni,

Rzucony ze mną w fantazji świat.

I będę mniemał wtenczas wpółsenny,

Że na twych marzeń tęczowym tle

Widzę uczucia odblask promienny,

Płynący ku mnie na srebrnej mgle...

A kiedy jeszcze fala zdradziecka

O kamień naszą potrąci łódź,

To ty z przestrachem trwożnego dziecka

Na mnie wzruszone spojrzenie rzuć!

I do mnie bliżej pochyl się cała

I ujmij silniej braterską dłoń

Ja będę myślał, żeś ty zadrżała

W mojego serca spojrzawszy toń...

A kiedy dalej wypłyniem zwolna

Na wód leniwych spokojny szlak,

Może pomyślę, żeś kochać zdolna

I że mi łezkę rzucasz na znak!

Więc płynąc znowu w girlandach piany,

Co się roztrąca o progi skał,

Wyszepnę przez sen: żem zakochany

I żem ci serce na wieki dał.

Tak rozmarzeni oboje ciszą,

Pijąc tęsknotę i nocny chłód,

Wymienim słowa, które usłyszą

Fale i duchy leniwych wód;

I w księżycowych blasku promieni,

Rwąc kwiaty marzeń na srebrnej mgle,

Uwierzym, żeśmy sercem złączeni

W pierwszej miłości rozkosznym śnie.

Lecz gdy przybijem wreszcie do brzegu,

Rzucając miejsce czarownych scen,

Wtenczas o dobrym myśląc noclegu,

Poznamy wkrótce, że to był sen!

Ilość odsłon: 1263

Nie znaleziono żadnych komentarzy.