przesilenie jest bezlitosne. Pełnia jak bochen chleba głodnemu

nie daje spać pod gołym niebem po raz kolejny

rozpalone życie zatacza się obok. Przygląda się z powątpiewaniem

mylą oczy czy księżyc tak jasno świeci

grymas twarzy, uniesienie brwi przenosi  do życia

które przeleciało przez palce i wylądowało w rynsztoku

przygląda się zabrudzonymi oczyma

mikroskopijnie  wyglądamy tak samo. Genetycznie. Tylko dusze nie te, na bakier

społecznie osaczona świadomość niby bytu

alienacja ma swoje przywileje. Odpycha biologicznie przyrośnięte

 /chce czy nie chce/ istnienia

ognisko na chodniku rozżarza policzki. Łatwe ciepło najbardziej  przywiera go w  dno.

Maszynkę, w której się mielą resztki  ludzkości, na złość.

Rozegrana partia kieszonkowych szachów, po kryjomu coś szepce w głowie

échec et mat

042014